Την έχω διαβάσει τη δουλειά του Πάνου, και έχω να πω, ότι τέτοια κείμενα είναι που με κρατούν, συνειδητά ακόμα, ενεργό μέλος.
Είναι από τις λίγες στιγμές σήμερα, που μπορώ να νιώσω τη χαρά του χθες, τότε που διαβάζαμε τα περιοδικά και διευρύναμε τους ορίζοντες μας.
Άσε που αν το δω και τελείως συντεχνιακά, οι ιστορικοί, αναδεικνύουν τα παλαιά μηχανήματα μας, και βοηθούν στο να ακριβαίνουν τα μοναδικά items των συλλογών μας!

Για εμένα όλα τα υπόλοιπα είναι συμπληρωματικά σε αυτό. Εγώ σε αυτή τη κοινότητα θέλω να ανήκω.
Το κείμενο είναι (όπως είναι πάντα) προσεγμένο, και το άρθρο εκτός από πλήθος των ιστορικών στοιχείων, έχει (σπάνιο στις μέρες μας) και άποψη των γεγονότων. Το άρθρο είναι δεμένο, έχει συνοχή, από την αρχή μέχρι το τέλος, και καθώς προχωράς, δε νιώθεις ποτέ χαμένος. Είναι σίγουρα μια ολοκληρωμένη (και ποιοτική) δουλειά.
Διαβάζοντας, πάντως, ξανά για αυτή την ιστορική περίοδο, δε γίνεται να μη νιώσεις μια φόρτιση! Ήταν τραγικές στιγμές. Έχω μια συμπάθεια για τον Gary Kildall, και νιώθω χάλια κάθε φορά που διαβάζω για το άδοξο τέλος του. Επίσης ακόμα φρικάρω και με τον μυστήριο θάνατο του...μα είναι δυνατόν;